Rob Welten komt het diamanten paar persoonlijk feliciteren
Het was op 25 september 1964 dat Herman Diepemaat (85) en Annie Slotman (82) elkaar eeuwig trouw beloofden. Op de kop af 60 jaar later bezocht burgemeester Rob Welten het diamanten paar om hen persoonlijk te feliciteren. Oprecht belangstellend hoorde hij hun levensverhaal aan.
De burgemeester toog naar het Veldmaatse buitengebied, waar het bruidspaar woont in het ouderlijk huis van Herman Diepemaat. Ook de wieg van Dorien en Edith, de beide dochters die uit hun huwelijk voortkwamen, stond hier. “Wat wonen jullie hier prachtig!”, aldus Welten. De bruidegom knikt : “Ruimte en vrijheid, hè. Aan de straat, daar zou ik niet kunnen wennen”, bekent hij. “Het lijkt wel of de mensen daar steeds voor het raam staan…” Zijn vrouw, opgegroeid in de levendigheid van het dorp, vindt het heerlijk op het platteland. “Daar heb jij geluk mee”, grapt ze tegen haar man.
Het verhaal van hun gezamenlijke leven
Ze vertellen hoe ze elkaar leerden kennen en hoe Annie al jong de zorg van het gezin Diepemaat overnam van haar ernstig zieke aanstaande schoonmoeder. Hoe Herman de kost verdiende als metaalbewerker bij onder meer Stork. En over ‘plat proat’n’. “Dat moet je goed bijhouden!”, benadrukt de bruid. En daarmee is Welten het helemaal eens. Dat het stel z’n zestigste trouwdag zou beleven, was geen vanzelfsprekendheid. Gekwakkel met de gezondheid, het kon alle kanten op. “We hebben afgesproken dat we nooit tegelijk ziek worden. Zodat één van ons altijd voor de ander kan zorgen. Dat is tot nu toe gelukt”, laat Herman weten.
Erin geloven
Vragen om hulp, dat zit niet zo in hun aard. “Maar als het echt niet anders kan, hoeven we maar een kik te geven en één van onze dochters komt eraan. Of Randy, ons enige kleinkind. Kijk, daar op die foto, dat is hij.” Welten glimlacht: “Als je kinderen voor je zorgen, dán heb je het goed…” Het diamanten paar heeft nog écht zin in het leven, als het kán op deze vertrouwde plek. “Zeker, ik ben van plan om 100 jaar te worden. En Annie heeft beloofd om mee te doen”, beweert Herman met pretoogjes. “Iets om in te geloven, dat is altijd goed”, besluit zijn vrouw.