Gelukwensen en bloemen voor Jack en Johanna Reijn

Rob Welten bezoekt 60-jarig bruidspaar

In hun gezellige huiskamer, gevuld met klassieke muziek en boeken, ontmoette burgemeester Rob Welten een gelukkig diamanten paar: Jack en Johanna Reijn-Roovers. Op woensdag 8 december waren ze 60 jaar getrouwd. Veel verhalen deelde het stel met Welten. Over Nederlands-Indië, de artiestenwereld en woningnood in Amsterdam. Soms aangrijpend, dan weer hilarisch.

In 1959 leerden ze elkaar kennen in de artiestenfoyer van de Stadsschouwburg Amsterdam. Johanna Roovers (80) danste bij het Amsterdams Ballet (later Het Nationale Ballet), Jack Reijn (84) speelde trombone in het orkest van de Nederlandse Opera. Het jonge stel verhuisde met hun inmiddels twee kinderen in 1964 naar Enschede, waar Jack trombonist werd bij Opera Forum. Met de geboorte van nóg een zoon en een dochter werd hun gezin hier compleet.

Balletschool
Toen Jack overstapte naar het Orkest van het Oosten, switchte hij meteen van trombone naar viool. “Met Jaap van Zweden als dirigent, dat was de mooiste tijd”, vindt hij. Zijn vrouw, die aldoor les en workshops gaf, startte in 1977 startte haar eigen balletschool in Haaksbergen, met de onmisbare steun van hun oudste dochter. In twintig jaar tijd kwamen er heel wat dorpsgenoten, van jong tot oud, over de (dans)vloer. Ook beide kleindochters gaf ze les, maar zij verkozen een andere toekomst. “We hebben vaak op ze mogen passen en hebben een heel goede band. Ondertussen zijn er twee achterkleinkinderen. Ze wonen niet in de buurt, maar we krijgen veel videofilmpjes. Dan word je zó warm van binnen.”

Lezen
Na Jacks pensionering bezocht het stel vaak concerten en dansvoorstellingen. Tot corona roet in het eten gooide. “Jammer, maar we vervelen ons niet. Thuis luisteren we veel klassieke muziek. En op tv worden prachtige concerten uitgezonden.” Jack speelt nog geregeld even viool. Ook met lezen brengen ze heel wat uurtjes zoet. De rijk gevulde boekenkasten spreken voor zich. Gaat Jack voor biografieën van politieke iconen, zijn vrouw pakt liever een roman. “Niet te moeilijk…  En verhalen over Nederlands-Indië lees ik graag. Ik weet hoe het is om vluchteling te zijn. Dertien jaar was ik toen ik met mijn moeder en zusje vanuit Batavia naar Nederland vluchtte. Dan heb je bewuste herinneringen”, zegt ze. “Er is geen familie meer die ik iets kan vragen over mijn jeugd. Uit boeken probeer ik de sfeer van het dagelijks leven in die tijd te achterhalen.”

Samen nagenieten
Samen genieten ze na van een bijzondere tijd als danseres en musicus. In een bikkelharde wereld, maar ook weer zo mooi. Zestig jaar door dik en dun, en dát in de artiestenwereld. “Hoe we dat hebben gedaan? Pfff, wat een moeilijke vraag! Ik zou het niet weten”, verzucht Johanna. “Elkaar de ruimte geven”, antwoordt Jack. ”Oh, wat een goeie van jou!”, prijst zij hem.