Column Ton van Rijswijk
In een andere rol als vrijwilliger (Ik ben actief voor RTV Sternet en fungeer als taalcoach voor statushouders) heb ik onder meer contacten met vluchtelingen. Om te beginnen met de statushouder: ik geef hem “aanvullende” ondersteuning bij het leren van onze taal naast de taallessen, die hij formeel in het kader van de integratiecursus krijgt. Daarnaast had ik kortgeleden een gesprek met een jonge vluchteling van 15 jaar uit Syrië. “Mijn” statushouder is een zeer gemotiveerde man, voor wie de taal extra belangrijk is, omdat hij werkzaam was en graag weer wil zijn in werkzaamheden, waarbij de taal zo ongeveer de basis is van het dagelijkse functioneren. Het doet mij goed, dat hij zo leergierig is en het is mij in deze rol nog eens extra duidelijk geworden, dat onze taal eigenlijk erg moeilijk is qua grammatica. Zeker als ik het vergelijk met bijvoorbeeld Italiaans of Spaans. Vooral de onregelmatige werkwoorden zijn lastig uit te leggen, moeilijker dan het vertellen hoe en wanneer je “d” of “t” gebruikt. Of “dt”. Eigenlijk goed om vast te stellen, dat je zelf na zoveel jaren de taal in je “systeem” hebt opgenomen en dat je verwacht of op z’n minst hoopt, dat een vreemdeling het “even” overneemt. Maar: we kunnen al aardig wat gesprekjes voeren in onze wekelijkse afspraken. Ook over wat hem overkomen is, een waar horrorverhaal. Een voordeel: ik leer ook veel over zijn cultuur, ook over zijn geloof. Een mooie uitdrukking van hem, die veel duidelijk maakte: “een moslim kan geen terrorist zijn en een terrorist kan geen moslim zijn”. Waarmee hij een wereld van vooroordelen en etiketten plakken op mensen met een paar woorden corrigeerde.
De kennismaking met de jonge vluchteling maakte mij duidelijk uit welke vreselijke omstandigheden hij kwam en wat hem had bewogen om huis en gezin te ontvluchten. Eigenlijk zouden meer mensen contact moeten hebben met dit soort jongens om te kunnen begrijpen wat zij doorgemaakt hebben. En om nog eens te begrijpen hoe bevoorrecht onze kinderen en kleinkinderen eigenlijk zijn om hier te mogen leven. Nee, niet alles is hier perfect, maar oneindig veel beter dan de situatie waar vluchtelingen in het algemeen vandaan komen. Laten we met deze mensen echt in gesprek gaan en ze het gevoel geven, dat we naar ze luisteren en dat ze erbij horen. Dat willen ze ook graag, ze willen ook onze cultuur leren kennen. Laten we ons een warm en begripvol Haaksbergen tonen. Ik wens alle lezers fijne feestdagen en een in alle opzichten gelukkig en gezond 2025.
