Spookcontract
Het zal ongeveer 20 jaar gelden zijn dat ik een leuke deal sloot met Erik de Just van Foto Vaarhorst. Ik had nog wat tijd over en hij had nog een werknemer nodig voor een paar uurtjes. En zo geschiedde: ik tekende een 0-urencontract, kreeg een kerstpakket en mocht zelfs meedoen met een personeelsfeestje. Daarvoor in de plaats heb ik een aantal uren ingevallen. Het klonk als een flexibele droom. Werk wanneer je wilt en verdien als je werkt. Maar in werkelijkheid ben ik de werknemer met de langste loopbaan zonder daarna nog een uur gewerkt te hebben. De tijd verstreek en na een aantal jaren herinnerde hij mij eraan dat ik nog steeds een 0-uren contract had dat nooit was ontbonden. Altijd handig als je iets achter de hand hebt. Het spreekwoord zegt dat je nooit je oude schoenen mag weggooien voordat je nieuwe hebt maar ik heb inmiddels zoveel nieuwe schoenen gekocht en überhaupt nooit wat weggegooid.
Het contract loopt stilzwijgend door als een spookachtige entiteit. Elk jaar hoop ik nog stiekem op een kerstpakket maar dat zit er niet meer in. En ook op personeelsfeestjes word ik niet meer uitgenodigd. Sterker nog: de nieuwe werknemers kennen me niet eens.
Maar stel dat Erik de Just van Foto Vaarhorst me toch ineens belt? Ik heb mijn kennis en kunde van de fotografie nou niet bepaalt bijgehouden de afgelopen 20 jaar. Stel dat ik toch moet komen opdraven? Ik weet niet eens meer hoe de kassa werkt en al helemaal niet hoe een pasfoto maken ook alweer ging. Ik zou direct ontslagen worden op mijn eerste werkdag. Hoewel ik me ook wel weer kan voorstellen dat ik met een dikke promotie begin na 20 jaar ‘trouwe dienst’.
Misschien moet ik maar spookwerknemer worden. Geen kosten en geen gedoe. En wie weet, als ik ooit met pensioen ga, krijg ik wel een afscheidsborrel. Met een lege stoel en een lege enveloppe. Precies zoals het hoort.
Caro