Column Caro Woudstra

De Staatsloterij

Elk jaar waag ik weer een gok bij de staatsloterij. Op het moment dat ik een lot koop ben ik er gelijk van overtuigt dat ik de hoofdprijs win. Ook al bewijzen eerdere pogingen het tegendeel.

Maar de gedachte is leuk. Wat kan ik allemaal doen met al dat geld? Stoppen met werken? Een auto kopen? Lange, verre reizen maken? Altijd vrij zijn. Alleen van die gedachten al kom ik in een euforische stemming.

Maar nu is het kerstvakantie en dan plan ik nooit wat. De eerste dag maak ik als een tornado alle klussen af die al een jaar zijn blijven liggen. De laatste dag loop ik alleen nog maar in mijn pyjama rond. Nooit meer werken is helemaal niet goed voor me. Sinds een half jaar heb ik geen auto meer. Ik maak er een sport van om dit zo lang mogelijk vol te houden. Ik haal er voldoening uit om de knaken binnen te zien te stromen die ik allemaal bespaar en ik begrijp niet hoe ik ooit een auto heb kunnen betalen. Ik kan hier wel vier keer per jaar van op vakantie. Ik hoef ook niet naar de sportschool want ik doe alles op de fiets. Scheelt ook mooi weer tijd en geld.

Mijn staatslot checken stel ik altijd nog een paar dagen uit want dan heb ik nog wat langer hoop. Het idee dat ik miljonair zou kúnnen zijn geeft me alleen al een goed gevoel. Uiteraard win ik nooit wat en dat is misschien maar beter ook. Altijd in mijn pyjama rondlopen omdat ik niet meer hoef te werken, daar voelt niemand zich beter van. In een dikke auto rondrijden en vervolgens tonnetje rond groeien geeft ook geen voldoening. En van mensen die niet hoeven te werken hoor ik niet anders dan dat het vakantiegevoel dan ook niet meer bestaat. Lijkt me ook een pleziertje minder.

Als ik vervolgens na een paar dagen mijn lot check dan ben ik ergens wel blij dat ik niets gewonnen heb. Het leven is zinvoller als je er iets voor moet doen dan dat je nooit meer na hoeft te denken over geld. En ach, ongeluk in het spel is geluk in de liefde zeggen ze. En dat klopt ook wel.

Caro