Column Caro Woudstra

Verrassingstocht

Mijn hond is slim en erg gericht op alles wat er te vreten valt. Bij de intocht van Sinterklaas was ze mee en vrat als een stofzuiger elke kruidnoot op die op straat gevallen was. Helemaal wild werd ze ervan. Voor haar eigen bestwil hebben we haar maar even uit ‘de route’ gehaald. Je wilt tenslotte ook niet dat ze gepest gaat worden omdat ze te dik is geworden nietwaar?

Als ik uit mijn werk kom en ik net total loss op de bank hang, komt ze voor me staan, zet ze haar allerliefste gezicht op, kwispelt ze met haar staartje en dan moet ik een rondje met haar lopen. Persé met mij omdat dit blijkbaar heel leuk is. Het is niet te weerstaan dus verzamel ik al mijn moed om in de ijzige kou en wind gezellig een wandelingetje te maken.

Af en toe mag ze namelijk zelf de route uitkiezen en zo ben ik op de gekste plekken terecht gekomen. Gangetjes en steegjes waarvan ik het bestaan niet wist. In het aardedonker komen we dan op het hondenspeelveld uit terwijl er geen hond te bekennen is. Of ze gaat midden in de nacht bij iemand voor de deur staan waarvan ze weet dat ze daar altijd wat lekkers krijgt. De kringloop is haar favoriete winkel maar sluitingstijden begrijpt ze nog niet helemaal. Toch leuk waar je allemaal terecht komt en wat er allemaal in dat hondenkoppie omgaat.

Ook nu had ze iets nieuws bedacht en ik laat me graag verrassen. 

Onderweg appte ik mijn man foto’s met de tekst: ‘waar ben ik?’. Op de gekste plekken staken we over en ik merkte dat we naar de Jumbo liepen. Vreemd, hier ging ze nooit naartoe. Bij het eind sloeg ze linksaf richting de Museum Buurtspoorweg. Voor het hek stonden we stil.

Beteuterde hondenogen keken mij aan. Daar stonden we dan. In het donker in het stille schijnsel van de maan. In de kou en miezerige regen voor een gesloten hek. Ineens wist ik het waarom ze hiernaartoe wilde. Maar geen Sinterklaas te bekennen en nergens een pepernoot te vinden. 

Caro