Column Caro Woudstra

Tatoeage

De een vindt het plat en ordinair, de ander vindt het ‘kunst’. Al jaren probeer ik erachter te komen waarom mensen zich laten tatoeëren. Waarom wil je je niet laten vaccineren of ben je alleen maar bezig met gezond eten, terwijl je je lichaam vol laten spuiten met giftige inkt? ‘Dat is helemaal niet giftig!’ roepen voorstanders dan. Maar als ik zou vragen om het op te drinken dan doet niemand het.

Ik sprak eens iemand die haar hele lijf vol met plaatjes had staan. Voor iedere gebeurtenis die haar bij was gebleven in haar leven had ze een plaatje laten zetten. Ze had waarschijnlijk nog niet zoveel meegemaakt want ik zou aan acht lichamen nog niet genoeg hebben als ik al mijn interessante, heftige, mooie en indrukwekkende gebeurtenissen op mijn lijf zou willen laten tatoeëren. 

De meeste mensen die ik vraag naar hun tatoeages geven uiteindelijk toe dat ze van sommige plaatjes toch wel spijt hebben. Zo ken ik iemand die een tatoeage had laten zetten omdat ze haar baby verloren was. Dat gebeurt ongeveer 1748 ouders per jaar maar zij moest er een tatoeage van laten zetten. En mensen gaan daar natuurlijk naar vragen. Zelfs jaren later toen ze het verdriet allang verwerkt had werd er op feestjes wel eens gevraagd waar de tatoeage voor stond. Als ze haar verhaal vertelde keken mensen naar haar met meewarige blikken, toonden blijken van medeleven en troostten haar. Alsof het gisteren gebeurd was maar het was inmiddels al twintig jaar geleden. Door de reacties op haar tattoo werd ze gedwongen om in haar verdriet te blijven hangen en kon ze niet goed verder met haar leven. Ze bleef het plaatje uiteindelijk op alle mogelijke manieren verbergen. 

Een tatoeage die op een impulsief, emotioneel moment met de beste bedoelingen was gezet, werd een enorme ‘spijttattoo’. Ook vertellen mensen mij wel eens dat ze spijt hebben omdat het toen heel leuk was maar door meer levensinzichten is je smaak ook wel veranderd. En verandering hoort bij het leven. Als je niet meer veranderd ben je dood.

Mijn leven tatoeëert mij vanzelf. Mijn rimpels en littekens vertellen mijn verhaal. Daar heb ik geen inkt voor nodig. Ik zie mijn lichaam als een kroonjuweel. En zeg nou zelf: op een Lamborghini, daar plak je toch ook geen stickers op?

Caro