Huilen
‘Wat ben je toch altijd druk’, zeggen mensen wel eens tegen me. ‘Ik heb gewoon veel te doen maar ik heb het niet druk’ zeg ik dan meestal terug. Als je het druk hebt dan heb je verkeerd gepland.
Toch ging het laatst gigantisch mis toen ik een auto aan het invoeren was uit Duitsland. Dit is niet mijn dagelijks werk maar wel heel leuk om zelf een keer gedaan te hebben. Het begint bij verdiepen in de materie. Na een paar weken wist ik alles over eendagskentekens, de wet- en regelgeving rondom het invoeren van een auto, verzekeringen, Bearlock sloten, het verschil tussen actuele BPM en historische BPM, cataloguswaardes en afschrijving met koerslijsten.
De aangifte BPM was voor mij toch wel hogere wiskunde. Zogezegd niet helemaal mijn materie.
Naast al mijn dagelijkse werkzaamheden zat ik inmiddels behoorlijk aan mijn grens. Dat ging nog net goed totdat ik met de auto naar de keuring moest. Om half acht ’s morgens probeerde ik de auto te starten maar je voelt hem al aankomen: er gebeurde helemaal niets. Toen was het tijd om de hulptroepen in te schakelen maar dat ging niet helemaal goed. Een leeggestarte accu en een doorgebrande dynamo waren het gevolg. Een uur te laat kom ik bij de RDW aan. Daar beland ik als enige vrouw in een mannenwereld waar ik niets van begrijp. In het hok waar ik me moet melden zit gelukkig een vrouw. Die zal best snappen dat het me iets teveel wordt gaat er door mij heen. Het huilen staat me nader dan het lachen. Terwijl ik uitleg dat ik hier een uur geleden al had moeten zijn, voel ik een golf van verdriet in me opkomen. Mijn stem hapert en mijn lip begint te trillen. En terwijl ik daar sta met in mijn hand een tasje van de Lidl met alle autopapieren erin, barst ik in een enorme huilbui los. Ik heb er geen controle meer over. De vrouw wil me wel door het hokje heen troosten. Geen enkele man om mij heen weet er raad mee en ik brul onbedaarlijk door. Een minuut later is het over en ik voel me een beetje opgelucht als ik hoor dat ik geen nieuwe afspraak hoef te maken.
Als ik moet afrekenen doet mijn pinpasje het niet en ik voel een tweede golf van machteloosheid opkomen. Die verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik zie dat ik mijn rijbewijs in de pinautomaat heb gedrukt. Tijd om structureel iets in mijn leven te veranderen.
Een beetje gênant is het wel maar het zou pas echt ongemakkelijk geweest zijn als ik een man was die daar met alle remmen los staat te janken. Met in zijn hand een tasje van de Lidl.
Caro